فاطمه حسین جانی؛ مهدی زمستانی
چکیده
اختلال طیف اوتیسم یکی از اختلالات عصبی-تحولی حائز اهمیت است که همواره با سایر اختلالات روانپزشکی همبودی بالایی دارد. یکی از راههای بررسی این همبودی، شناسایی مکانیسمهای زیربنایی دخیل در آن میباشد. پژوهش حاضر باهدف بررسی نقش میانجیگر تنظیم هیجان و عدم تحمل بلاتکلیفی در ایجاد اختلالات بروننمود در کودکان مبتلا به اختلال طیف ...
بیشتر
اختلال طیف اوتیسم یکی از اختلالات عصبی-تحولی حائز اهمیت است که همواره با سایر اختلالات روانپزشکی همبودی بالایی دارد. یکی از راههای بررسی این همبودی، شناسایی مکانیسمهای زیربنایی دخیل در آن میباشد. پژوهش حاضر باهدف بررسی نقش میانجیگر تنظیم هیجان و عدم تحمل بلاتکلیفی در ایجاد اختلالات بروننمود در کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم انجام شد. مطالعه حاضر از نوع مطالعات همبستگی با استفاده از مدلیابی معادلات ساختاری (تحلیل مسیر) بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی کودکان و نوجوانان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم در محدوده سنی 8 تا 18 سال از مدارس استثنایی و مراکز اوتیسم و انجمنهای اوتیسم در شهرهای تهران، تبریز و میانه بود. نمونه پژوهش حاضر شامل 117 نفر کودک و نوجوان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم بود که به شیوه در دسترس انتخاب شدند. دادههای پژوهش حاضر بهصورت آنلاین از والدین جمعآوری شدند. برای تحلیل آماری دادههای پژوهش از آزمون ضریب همبستگی پیرسون و روش تحلیل مسیر توسط نرمافزارهای SPSS و AMOS استفاده شد. نتایج پژوهش حاضر نشان داد که علائم اوتیسم بهصورت مستقیم و معناداری ایجاد آسیبهای طیف بروننمود را در کودکان مبتلا به طیف اوتیسم تبیین میکند. همچنین تنظیم هیجان و عدم تحمل بلاتکلیفی بهعنوان عوامل میانجیگر، شدت آسیبهای طیف بروننمود را در کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم تبیین مینمایند. با توجه به این یافتههای میتوان نتیجهگیری کرد که متغیرهای تنظیم هیجان و عدم تحمل بلاتکلیفی بهعنوان عوامل فراتشخیصیِ آسیبزا احتمالاً نقش واسطهای مهمی در تشدید علائم آسیبهای بروننمود در کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم ایفا میکنند.